Catherine Widgery

Βρήκα ότι σε ένα μικρό θραύσμα ενός κλαδιού αισθάνεται κανείς τη χειρονομία ενός ζωντανού σώματος. Οι λαξευμένες φιγούρες στους μεσαιωνικούς τάφους, τόσο ακίνητες και αθώες, με τα κεφάλια τους ακουμπισμένα σε ένα κρύο πέτρινο μαξιλάρι, μοιάζουν να υπάρχουν λόγω της επιθυμίας να διατηρήσουν μια εικόνα αυτού που κάποτε ήταν ζωντανό, να το κρατήσουν για πάντα, παγωμένο στο χρόνο. Ακριβώς όπως το Socrates Scupture Park είναι το ίδιο ένα εύθραυστο κομμάτι της φύσης στην άκρη μιας αστικής ερημιάς, έτσι και το μικρότερο κομμάτι της φύσης γίνεται πολύτιμο. Η αίσθηση της ανάπαυσης (REPOS) είναι ταυτόχρονα σαγηνευτική και ανησυχητική. Μας ελκύει αυτή η απέραντη άνεση ακόμα κι αν την αναγνωρίζουμε ως θάνατο. Ίσως σε οποιοδήποτε νεκροταφείο αυτό που μας συγκινεί είναι η αίσθηση της ευαλωτότητάς μας. η ζωή είναι εύθραυστη, εφήμερη… αυτές οι ήσυχες ζωές έχουν περάσει στη λήθη. Ωστόσο, πιο ανησυχητικά είναι τα νεκροταφεία για τους άγνωστους στρατιώτες. εκεί ο τεράστιος αριθμός των δεικτών υποδηλώνει τη βία και την καταστροφή των ζωών των νέων που κόπηκαν αφύσικα. Είναι τελευταία ειρωνεία ότι οι ίδιοι οι τάφοι δεν μιλούν για ζωή, αλλά για μια απρόσωπη τάξη, μια σιωπή, μια ησυχία - μια μόνιμη ανάπαυση.