Πέντι Μονκόνεν

Ναός Διονύσου είναι ένα γλυπτό που είναι εν μέρει φορτηγό πλοίο, εν μέρει νεοκλασικός ναός. Το κατάστρωμα του σκάφους διπλασιάζεται ως σκηνή. ο γερανός του χρησιμεύει ως deus ex machina, ή «θεός από τη μηχανή». Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο, ένας γερανός χρησιμοποιήθηκε για να κατεβάσει στη σκηνή ηθοποιούς που έπαιζαν θεούς, χρησιμεύοντας ως συσκευή για την ταχεία επίλυση των συγκρούσεων στο δράμα. Το σχήμα του καταστρώματος του σκάφους ξεκινά με το επίσημο ημικύκλιο του αμφιθεάτρου, το οποίο είναι επίμηκες και οριοθετείται με άλλο ημικύκλιο στην πρύμνη του. Αυτή η απλή γεωμετρία αντανακλά την καθαρά χρηστική, «μηχανική αισθητική» των φορτηγών σκαφών. Στη βάση του ημικυκλικού τροχόσπιτου υπάρχει μια ζωφόρος από μακροβούτια που κουβαλούν κιβώτια. Ο συνδυασμός της «αισθητικής της μηχανής» και της νεοκλασικής ζωφόρου θυμίζει την τέχνη και την αρχιτεκτονική του 1930 που δόξασαν σκόπιμα τον εργάτη. Ο Διόνυσος είναι ο θεός του θεάτρου και για τα Διονυσιακά φεστιβάλ παίχτηκαν τα πρώτα γραπτά έργα. Αυτός ο σύγχρονος Ναός του Διονύσου δεν χρησιμεύει ως σκηνή για μια συγκεκριμένη παράσταση. Αντίθετα, δίνει στον θεατή μια εμπειρία παρόμοια με το περπάτημα σε μια άδεια σκηνή. Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί σε παραστάσεις του παρελθόντος ή να βιώσει μια αυξημένη αυτογνωσία κάτω από το βλέμμα ενός αόρατου πλήθους.